رمانتسیم در اشعار شهریار

یکی از محک ها و معیارهای اساسی برای نقد اشعار شهریار، سنجش آن با اصول مکتب ادبی رمانتیسم است. در اشعار شهریار حضور پررنگ خصلت هایی چون انزواطلبی، پناهندگی به طبیعت و یاد سوزناک ایام شیرین و رویایی کودکی و شکستن حصارهای محدود ساختاری و محتوایی کلاسیک موجب شده است که او مطابق اصول رمانتیسم اشعار دل نشینی را بسراید. در این نوشته پس از ذکر تعدای از اصول و خصوصیات مکتب رمانتیسم، میزان تطابق و هماهنگی شعر شهریار را با اصول این مکتب سنجیده و نشان داده ایم که شهریار به چه میزان از اصول و آموزه های رمانتیسم تأثیر پذیرفته یا چه مفاهیمی را به این مکتب افزوده است. همچنین چگونگی بازتاب جلوه های صوری و محتوایی تعدادی از جزئیات متعلق به این مکتب از جمله تخیل رمانتیک، صحنه آرایی، همذات پنداری با طبیعت، رویکرد شهودی و عرفانی به دین، طرح «من» رمانتیک و ... را در شعر شهریار بررسی و تحلیل کرده ایم. نتیجه ی بررسی این است که شعر رمانتیک شهریار با فراگیری مشخصه های بارزی چون سیر در جهان تخیل، تلفیق تصویر عینی با ادراک شهودی، داشتن صبغه ی عرفانی و مهم تر از همه داشتن روح آزاد ذوق و لذت خاصی به مخاطب می دهد و شهریار بزرگترین شاعر مکتب رمانتیسم به شمار می رود.